Nachtmerrie.
Ik droomde dat Jim Geduld met een twintigkoppig leger mijn huisje binnen kwam vallen.
Ik zat net te eten.
Ze namen mijn bord af en ook leegden ze mijn voorraadkasten.
Ze zeiden dat ze van me hielden en vertrokken.
Drie jaar later kwam Peter van der Vorst onverwacht langs, hij vroeg of ik nog wel eens aan eten dacht. Ik moest op de weegschaal staan. Ik keek hem hongerig aan, bouwde een joint en nam een dubbele slok whisky.
Zie “Verslaafd”‘, programma RTL4 op de dinsdagavond.
Vanmorgen las ik een stuk van Marcel van Dam in de Volkskrant
Quotes:
“De mensheid is op weg naar slechtere tijden, met meer honger, meer geweld en meer onrecht”.
“Vrij snel kwam ik tot de overtuiging dat we een programma gingen maken over het grootste en beklemmendste probleem van deze en de volgende eeuw. En nog veel erger: de mogelijkheid het tijdig op te lossen bestaat alleen nog maar in theorie”.
“Het ergste is: iedere molecuul CO2 die wordt uitgestoten blijft ongeveer honderdduizend jaar op aarde aanwezig: in de atmosfeer, waar het zorgt voor opwarming, in de oceanen, waar het zorgt voor verzuring en opgeslagen in bos, waarvan steeds meer verdwijnt”.
“Hoe is het mogelijk dat, op enkele uitzonderingen na, de Nederlandse academische wereld, eertijds een bolwerk van maatschappijkritiek, nu zwijgt als het graf als het gaat om een probleem dat alle andere problemen in de schaduw stelt?”
Met dit artikel in mijn hoofd ging ik fietsen. Ik heb nooit een auto bezeten, ik heb een brommer gehad maar die verkocht ik omdat ik het milieu niet wilde vervuilen met mijn uitlaatgassen. Als ik in een bus zit, is die bus vaak bijna leeg. De autowegen zijn stampvol. Waarom rijden we allemaal heen en weer, waarom wordt het dichterbij huis werken niet gestimuleerd? Waarom gaat niet iedereen die dat fysiek kan met de fiets of met de bus boodschappen doen? Laat iedere rijke zijn huidige wagen omwisselen voor een energiezuinig exemplaar.
En dan is er boven al dat verkeerslawaai ook nog een zonnetje en een voorjaarsachtige temperatuur. Half november.
Ganzen op weg naar het Malieveld
Mijn vriendin heeft gisteren ook naar het interview van Cornald Maas met Arnon Grunberg gekeken. Ze dacht hetzelfde als ik. Aardige man geworden, eerder eigenlijk een beetje een rare snijboon. Zo’n snijboon dat ik niet eens ooit een boek van hem gelezen heb. Eerst zal Arna Langenbach zelf een roman schrijven voor zij er een van Arnon Grunberg leest. Nee, dat is onzin. Misschien toch het snijboongehalte van de persoon. Of niet willen lezen wat iedereen al las. Dat gaat ook niet altijd op. Geen idee dus. ‘Aan me voorbijgegaan’, zal ik maar zeggen.
Ik ben aan het inlopen, want ik bezit een deel van de Volkskrantreeks debuutromans. “Blauwe Maandagen” is de eerste. Ik dacht altijd dat de titel Blauwe Maandag was, maar het is dus meervoud. Leuk boek!
Ik ben ook nog bezig in Juliette, en vanmorgen in Boeken was Adriaan van Dis, kan niet wachten om aan zijn nieuwste boek te beginnen*.
Ontdekt heb ik hoe ik tijd kan snoepen door bij delen van favoriete tvprogramma’s die minder interessant zijn de volumeknop uit te zetten.
Meer lezen, minder tv dus, beter voor de ziel.
*niet dat ik dat boek al bezit maar het leuke van deze tijd is wel dat nieuwe boeken al snel tweedehands te krijgen zijn
De Appelboom 