Concert

Ik weet niet of het Apeldoorns is, Nederlands of des mensen, maar dat dan vlak voor aanvangstijd van het concert mensen aan de wandel gaan, omdat ze ineens ontdekken dat het balkon nog half leeg is. En als er één schaap over de dam is .. dus de een na de andere stond op en wij bleven gewoon zitten tot een paar rijen voor ons lege plekken ontstonden.

Gelukkig zat iedereen op zijn of haar plek toen het begon, stipt op tijd. Ik zat goed (genoeg). De Grote Kerk in Apeldoorn was bomvol en feestelijk aangekleed en geluimd.
Ik stopte mijn cameraatje weg.

Oud-burgemeester de Graaf was er ook en nog meer oude burgemeesters wiens partners apart welkom werd geheten, door de voorzitter van Vrienden van de Grote Kerk.

Al binnen enkele minuten blies het koper van het Parnassus Ensemble tranen in mijn ogen. ‘Jeremiah Clarke King’s March’ kwam bij me binnen! Daarna heb ik rechtop in de zon het Wilhelmus gezongen, couplet 1 en 6. Samen met het Bachkoor en alle anderen hoor.

Vervolgens stukken van Händel en Mozart waarvan de laatste verantwoordelijk is voor de Krönungsmesse, die tot slot werd uitgevoerd door koor, orkest en solisten.

Zelfs de daverende applausen* klonken me als muziek in de oren.

Solisten:
Drew Santini (bariton)
Rein Kopla (tenor)
Titia van Heyst (sopraan)
Yvonne Kok (mezzosopraan)
organist: Hans Erik Dijkstra.

*volgens mijn van Dale komt applaus niet in het mv voor.
Hm.

Advertenties

Test met embedded tweet

Alles in orde gemaakt voor 2 dagen feest in #Apeldoorn. Draaiboeken klaar voor 29/4 en 30/4. Er staan lichtkranten bij het Stationsplein(2)

— Luuk Poeles (@polapdcentroost) 27 april 2013

Koninklijk huisje

Ik kwam hier vier jaar geleden wonen.

Enkele weken voor ” Wat als een prachtige dag begon….”

Het wás de mooiste koninginnedag van de eeuw, zo vriendelijk en zonnig, oranje en wit en feestelijk, vol verwachting en positieve kracht, de sfeer was overweldigend fijn tot een zwarte Suzuki een ton roet in de oranjebitters dumpte.

Ineens zie ik dat voor een huisje op de begane grond maar 3 gegadigden zijn. Ik bekijk de foto van alle kanten wat lastig is met zo’n platte foto. De informatievoorziening is niet royaal. Ik zoom in en uit en meet het oppervlakte uit. Het is laat en donker, morgen maar gauw kijken. Ik vind mensen die in dezelfde straat wonen, maar die ga ik niet lastig vallen. Ik volg online een puzzeltocht in de omgeving, en ben om. Ik reageer. Ik slaap er niet van.

Vla

Gele vla koop ik zelden, maar als het biogarde met vanillesmaak heet en door de GoodyFoods wordt verkocht, wil ik dat wel eens proberen.

Hoe een smaak herinneringen kan oproepen.

Ik hield vroeger niet van yoghurt, ik vond het vies. Bijna het vieste wat je eten kon. Op karnemelk na dan, daar moest ik van overgeven. Maar ze bedrogen me toen. Als ik bij een vriendinnetje at werd er gezegd : nee hoor er zit geen yoghurt in, en dan was het gewoon vanillevla met yoghurt, alsof ik dat niet proefde. Ik zie die schaal met die kleur zachtgeel nog voor me. En de heer des huizes, met zijn stoppelbaard die ik altijd even moest voelen, van hem, de dorpsagent. Hij leeft waarschijnlijk niet meer dus ik mag dit misschien wel schrijven, zo zwart maak ik hem ook niet trouwens, alleen verwacht je het volgende misschien niet zo van een ordehandhaver, zeker in die dagen niet. Hij mocht graag van de gebaande wegen afdwalen, waarbij zijn dienstauto als de mountainbike onder de vervoersmiddelen fungeerde. Dwars door het bos over hobbelige zandpaden, het kon niet dwars en wild genoeg. Er waren toen nog geen pretparken moet je weten.

Voor de deur van het huis van dat vriendinnetje heb ik een ongeluk veroorzaakt. Ik deed te lang over de oversteek en zag de brommer niet aankomen, of ik zag hem wel maar schatte zijn snelheid niet juist in.

De bromfietser had een schedelbasisfractuur, mijn vriendinnetje zat achterop bij mij op de fiets en had een hersenschudding en een gebroken been en ik had niks.

Melkboer

Vroeger moest ik van mijn moeder melk bij een boer halen, in een donkerblauwpaarse emaille emmertje met deksel. Ik liep altijd in een rondje, zodat ik maar een keer langs de school moest, en altijd in dezelfde richting.

Ik moest die melk altijd ‘s avonds halen, als het nog licht was. En ‘s avonds als het nog licht was waren er altijd grote jongens op het schoolplein, daar was ik bang voor. Ze zouden spugen, schelden en naar mijn melkemmer trappen zodat de melk eruit zou lopen en ik een melkplas achter me zou laten en huilend thuiskomen met een lege emmer. Ik kan me niet herinneren dat zoiets ooit gebeurd is.

En als ik dan zo bang was waarom liep ik dan langs het plein en niet dezelfde weg terug? Of op de heenweg langs het plein? Zo kan een mens zich van alles afvragen. Wat ik wel weet is dat Evelien vlakbij school woonde.

En Evelien had de Veronica Top40. Dat had niemand in het dorp. Als ik haar tegenkwam hadden we dikke pret over de stomste liedjes die nu weer idioot hoog waren geëindigd. Ik moest natuurlijk rechtstreeks van de boer naar huis komen, maar ze liep dan een stukje met me mee. Gezellig was dat. Ik heb nooit meer aan Evelien gedacht, na de lagere school scheidden onze wegen, maar zij heeft mijn naam onthouden. Tientallen jaren later kom je elkaar dan online tegen. Omdat ik op zoek was naar de naam van een vlinder en haar prachtige foto-site vond waar ik een reactie achterliet.

Zo raakten we weer aan de praat. Of ze nog steeds zo’n hekel had aan de Cats? Dat had ík dan weer onthouden. Jammer genoeg gaat het niet zo goed met haar. Ze vroeg of ik eens op de koffie kwam, ze woont in Amsterdam. Ik ben niet direct in de gelegenheid. Ik hou het warm en hoop intussen dat ze nog veel natuurparken kan bezoeken en foto’s online zet.

Met gedachten aan haar zal ik binnenkort Veronica in de grond planten. Veronica is een Latijnse meisjesnaam en betekent ‘overwinnend’. Er zijn wel 500 soorten Veronica. Ik houd van de (vaak) blauwe bloemetjes.

Tommy

Prachtig lang donkeroranjerood haar. Ze zat in de eersteklascoupé. Ik bladerde door een Libelle, het kon me niet zo boeien. Ik bewoon een appartement, ik heb geen tuin meer, en nee – in potjes en bakjes op mijn balkon heb ik ook geen zin meer. Deze Libelle zat boordevol tuintips. Zoals zoveel Libelles, overigens. Ik keek naar haar revers en schoot in de lach, ze keek op. Ze droeg een zilveren speld, van een libelle. Ze glimlachte en las verder. Vaak trof ik bekenden van tv of schrijvers in de eersteklas, ik had alle klassen vrij reizen wegens mijn committment bij het spoor, ik was er al meer dan tien jaar werknemer. Maar ik had vanmorgen niet durven dromen dat ik vanmiddag een coupé met Tommy Seelstop zou delen.

Ik kende haar van het programma ‘Mijn leven in puin’. Daarin gaat Peter van der Vorst met een klusteam strand – en straatjutters een nieuw leven aanbieden. Ik heb altijd strandjutter willen worden. Als een magere lat die droomt van een volslank lichaam. Want ‘Mijn leven in puin’ is de obese onder de juttertjes. Zo hoogopgestapeld dozen vol kabels, snoeren, waartussen een matras ligt waarop geslapen wordt, nee die dozen vallen niet om hoor. Maar enig gevaar schuilt er toch wel in, zou je zeggen. Nee het kan zo niet langer. En dan komt Tommy in beeld, met harde doortastende opruimhand weet ze orde te scheppen in de chaos. Veel verzet en tranen maar geen pardon.

De dame in de coupé zette intussen een blikje bier aan haar mond. Klok klok klok, zo dat ging snel naar binnen. Ze kneep het lege blikje fijn en propte het in de al volle afvalbak. Ik zuchtte diep. Zoveel talent, kracht, schoonheid en menselijkheid in één persoon was me bijna teveel. Gelukkig minderde de trein vaart en mocht ik bij het eerstvolgende station uitstappen.

Dorstdag

Klapperend zeil en warm weer, dat doet me vaak terugdenken aan de vakantie met het hele gezin in Bloemendaal aan Zee. De mussen vielen van het dak. Maar Anouk moest nog geboren worden. Die was ongeveer – 10 toen. Maar dit zeil is niet van tent of luifel, dit is bouwplastic dat dient als raam, zolang de veranda nog niet klaar is. Ik geloof dat deze bouwvakkers parttime werken, of ze hebben een stapelbaan, dat kan ook, erg op schiet het nog niet in elk geval.

Mijn neefje is in de kleedkamer van de turnclub gefotografeerd door de Nieuwe Bueno, hij staat in zijn overigens erg leuke onderbroek op de cover. Zijn ouders spannen een zaak aan. Ik was op weg naar de brievenbus om een steunbetuiging te posten toen ik de deurwaarder tegen het lijf liep. Hij kwam voor een buurvrouw verderop. Ze raakte compleet overstuur, ze vroeg of ik zin had in een kopje mokkakoffie, dat sloeg ik niet af. Twee uur later stond ik weer buiten. Hoe kunnen ze dit (oude, maar ook jonge) mensen toch aandoen, ze had een verkeerd nummer gebruikt waardoor de betaling met iets anders was verrekend en de aanmaning had ze niet begrepen en nu moest ze voorkomen of een bedrag van 223,783 betalen, wegens een achterstand van welgeteld 13 euro. Gelukkig hebben we het op een rijtje gekregen en samen een mooie brief opgesteld, die kon ik meteen wel even meenemen, ik moest toch die kant op.

Ik heb Spotify Premium van KPN gekregen, maar gezien de reclames tussendoor ben ik bang dat ik al lang de proefversie had, alleen dat ene knopje nog niet eerder had ontdekt. Zo lijdt een mens vaak onnodig. Maar ik heb in elk geval wat muziek om in te halen, ik ben nu bij de laatste cd van Bob Dylan, die vorig jaar uitkwam.

Het is me het dagje wel, en ik moet nog een keer de deur uit ook want het wc-papier is op.