ben weer gezellig aan het freubelen. later als mijn aan elkaar geplakte vingers goed bleken voor kapitalen ben JIJ getuige geweest van mijn vingeroefeningen, potloodtekeningen zeg maar, eerste rang als mijn weblogbezoeker, ‘let the children play’ het is een bewerkte foto van een deel van een beplakte deksel.
klik voor groter beeld
al zitten er nog wel knoppen in …
gaat nog wel even mee..
(dit bericht via snelmenu (?, iets nieuws, voor mij) geplaatst, foto ineens veel groter, nader onderzoek gewenst)
Met de deur open tegen de deurpost hangen en een zonnebad nemen,
praten met elke kat de ik tegenkom, een schoffel vinden in het plantsoen, iemand met een grote zak vol vieze koffiekopjes vriendelijk aankijken, dat was het wel zo’n beetje met mijn burendag.
Vriendin aan de telefoon:
Burendag? nou je het zegt.
Ik hoor al een half uur een fluitketel.
Zou mijn buurvrouw dood zijn?
Ze is nu kijken .
Sinds bijna een jaar werk ik als vrijwilliger bij Vluchtelingenwerk.
Ik ben via het Taalmaatjesproject met deze stichting verbonden.
Ik help twee dames onafhankeljk van elkaar met de inburgeringscursus.
De ene is al geslaagd en blijf ik nog helpen met Nederlandse taal beter spreken, schrijven, lezen en verstaan.
De andere moet binnenkort examen doen, ze had niet in de gaten dat het zo snel al was, was het vergeten of wat dan ook, maar de planning lijkt ook wat krap. Paniek! Het is gedaan met de rust, want dan ineens moet ik ‘erachteraan’, haar uitdrukkingsvermogen is van de stress met 10 punten naar beneden gegaan, haar volume en gebarentaal met 20 punten omhoog. Niet dat ik dat alles in punten kan opmeten.
Ik hoor haar aan.
Wat me opvalt in de meeste van haar verhalen is dat ik wel begrijp waar het over gaat, maar ik moet veel navraag doen.
Heeft ze het over nu of over gisteren of moet het nog komen.
Geen tijdsaanduiding.
Wie, wat, waar, wanneer, waarom, hoe. De vragen die elke journalist moet stellen bij een gebeurtenis. Daar doet het me aan denken.
Je krijgt de emoties en wat steekwoorden, en daar mag je een verhaal van maken.
Enfin.
Ik heb dus toegezegd erachteraan te gaan, en weet intussen dat de datum van het inburgeringsexamen vast staat. Daar heeft ze voor getekend. Echter er blijven nog wat vragen over.
Maar eerstens moet je dus erachter komen wat het probleem is en wat ze wil dat ik eraan doe. Vervolgens heb ik te maken met de school ( de lerares), vluchtelingenwerk (het project) de gemeente (haar contactpersoon) en ook nog (mijn contactpersoon) en de tweede kamer en de nieuwe wet.
Twee jaar geleden kreeg Myrna Goossen huidkanker, las ik in de wachtkamer, sindsdien genoot ze volop van het leven.
Nou. Zien dat je huidkanker krijgt, zou ik zeggen.
Dan wordt het pas leuk.
Het staat er gewoon verkeerd.
Ik snap best wat er bedoeld wordt.
Als je met de eindigheid van het leven geconfrontreerd wordt, zie je ineens wat je zou missen en je zet er flink de spurt in om alles te nog te doen wat je wilde doen. Myrna Goossen ging golfen. Aan de plaatjes te zien. Toppie.
Het went wel weer na verloop van tijd.
Ik ging naar de begraafplaats om mijn ouders te zien.
Wie kwam ik daar tegen? Het leek mijn broer wel!
Het was mijn broer niet.
Het was een vriendelijke man, hij glimlachte, hij hield me staande.
Kende hij mij?
Het leek net alsof hij me kende.
Misschien van Facebook of Twitter?
Maar ik liep toch niet met een naambordje op?
Wel een hoed en een zonnebril, dus zo herkenbaar van de foto op mijn profiel zal ik toch niet zijn.
Hij bleef me maar aankijken en glimlachen.
Ik wou iets zeggen, toen werd ik wakker.
Ik ontmoette op het monument een Oostenrijkse vrouw die rook naar Zwitserse kaas. Ze vond het veel te warm voor alle indrukken. Ze genoot intens maar ze moest nu gewoon even haar verhaal kwijt. Ze helde over het tafeltje tussen ons in om mij met zachte stem deelgenoot te maken van de narigheid in haar leven, een familie van louter halve zolen begreep ik. Ik glimlachte en nam een paar slokken van mijn witte wijn. Zij hapte in haar boterham.
dit is Groenoordlaan 18, moet ik ook nog eens een keer heen.
Ik weet niet zeker of het kopiëren van monumenten vandaag ook vrij is.
1995 was mijn jaar (niet).
In 1995 kwam de diagnose kanker tot mij via de mond van de chirurg die mij opereerde.
In dat jaar is veel langs mij heengegaan.
De oorlog in Oost-Europa, de dood van Rory Gallagher, Antonia, het afstuderen van Marcia Luyten en een boek van Doris Lessing.
Dat boek heet ‘Terug naar de liefde’ Een roos op het voorkaft.
Je hebt boeken lézen (en ik ben hier in begonnen, het gaat over de 65jarige Sarah Durham die weer verliefd wordt)) en boeken om te bekijken. Zo is er een inlegvel met een erratum. Een gedicht van Yeats voorin. Dit ‘stokoude’ boek heeft verkleurde pagina’s. Het is waarschijnlijk voorlopig het laatste boek dat ik hoewel tweedehands en spotprijsje kon kopen.
En omdat het niet door de brievenbus kan, hoefde ik het niet eens beneden op te halen, maar werd door een altijd opgewekte bezorger
aan de deur bezorgd.
Nou ! How about that.
De Appelboom 