Zeewier

Poëtische teksten op oude gebouwen, ga ik me maar eens op toeleggen..

Remco Campert, held.

Ik lees nu Vrienden, vriendinnen en de rest van de wereld
Amsterdam, 2012.

“Ze besloten elkaar te vergeven. Ze schudden elkaar de hand en zeiden: even goede vrienden.
Even, maar dan ook geen seconde langer.”

Zuid-Amerikaans lezen

Eergisteren trof ik in de kringloopwinkel boekenmarkt aan.
Voor een kwartje kocht ik ‘De Denkbeeldige Vrouw’ van Jorge Edwards.
Dit boek ben ik nu aan het lezen.
Als ik het uit heb ga ik verder met Zuid-Amerikaanse literatuur. Ik houd ervan.

Het is zondag en het regent.

Ik pak mijn Groot Meulenhoff Zuid- Amerika – boek er even bij.
(gekocht 7 mei 1996)

Arguedas, Fuentes, Debrot, Cortázar, Márquez, Borges, Onetti, Paz, Soriano, Peri Rossi ..

Niet getreurd, ik kan vooruit …

Dik en dun

Mijn moeder was niet dik, en is het nooit geworden.

Ik herinner me de verjaardagen dat de tantes, haar schoonzussen .. hoe die twee bij elkaar op de bank zaten, ze hadden het altijd over afvallen (wat mijn moeder niet zo gezellig vond) en dat het weer eens niet gelukt was. Denk ik. Want ik zag ze in de loop der jaren alleen maar hetzelfde blijven of nog dikker worden.

Ene tante is al lang geleden overleden, aan leukemie.
Andere tante is pas na haar 83ste verjaardag gaan afvallen.
Door ernstige pijnklachten en zware medicatie heeft ze nauwelijks nog eetlust.

Mijn moeder is 83 geworden, nooit eerder had ik zulke magere beentjes en armpjes gezien als die van haar in het verpleeghuisbed.

Schrale troost

Ik lees in de Volkskrant Aafke Brandt Corstius, wat een pech, kan je op vakantie door Portugal reizend je humeur laten verpesten omdat het thuisfront een vlooienplaag heeft geconstateerd.
Ik zou dat toch anders geregeld hebben.
Dat contact kan hoeft niet te betekenen dat het moet, je wilt toch niet alles weten, ze hoeven je toch niet alles te vertellen.

Ik voor mezelf heb er weinig plezier aan als mensen thuiskomen met verhalen over hoe arm en heet en erg en koud en hoog en dun en ver en vreselijk het allemaal was. Sneu.

Genieten thuisblijvers nou echt van leedvermaak? Is het een schrale troost dat het zo leuk niet was, daar in de verre waar ze het geld en de tijd en de medereizigers voor hadden om heen te kunnen?

Ik geniet mee van de leukste dingen en de mooiste foto’s en hang lekker op de deurmat te dromen.

Nu ja vakantie is ook niet alles, en dat mag dan zeker de boodschap zijn.
Maar dat is bekend.

Nu graag de echte verhalen.