Zorgen om je kind, werkloosheid, gezondheid, zorgen, zorgen zorgen.
Al heb ik de vrijheid om voor niemand meer te hoeven zorgen, geen ouders geen kinderen thuis. Niet dat soort verplichtingen of verantwoordelijkheden.
In feite moet ik gewoon zien om gewoon goed voor mezelf te zorgen.
Dus ik ben zo verstandig om naar de huisarts te gaan als bepaalde klachten maar blijven aanhouden.
Die me vervolgens de stuipen op het lijf jaagt met de vragen die hij allemaal stelt. Anamnese heet dat, weet ik. De richting die hij me in stuurt stelt me niet bepaald gerust.
Daarnaast vind ik informatie op internet en uiteindelijk ben ik er bijna zeker van dat ik lijd aan hartfalen, het kan haast niet anders. Het zit niet alleen in de familie, familieleden die niet eens overgewicht hadden en niet eens bestraald zijn geweest maar wel voor hun 60ste hartaanvallen kregen. En dan nog de stress van de afgelopen jaren.
Maar mijn bestraling was rechts dus of dat ook hartschade kan geven, weet ik niet.
En ik slik al bijtijds cholesterolverlagers en medicijnen tegen hoge bloeddruk.
En tegenwoordig kunnen ze steeds meer.
En wat is eigenlijk kortademig, het is niet direct dat ik naar zuurstof snak, ’s nachts wakker word en de ramen opensmijt. Het kan vele malen erger.
Het zou dus kunnen, achteraf gezien, nu de uitslagen van het lab bekend zijn en
er geen enkele aanwijzing is voor hartfalen, dat ik last heb van een aanhoudende verkoudheid, dat deze na een week of zes bijna begon te herstellen maar doordat ik vanaf dat de kans bestond dat ik een hartpatient was geworden, ik alles uit mijn handen liet vallen, niet meer lette op gezond eten, vastgeklonken zat op mijn stoel, juist door dát gedrag
dat herstel tegenhield. Dat zou misschien kunnen. Het is geen aanname, het is een optie.
Ik hoop dat het zo is. Ik zal er binnenkort meer van horen. Tot de volgende afspraak met mijn huisarts vind ik dit wel een leefbare gedachte.
De Appelboom 