Vanmorgen

Boodschappen doen. In de hal is een hondje achtergelaten dat niet naar binnen mag. Hij of zij blaft en het klinkt nog veel erger dan het misschien is, in die verder lege gote hal.
Een dakloze ontfermt zich over het beestje.
Ik ken hem al lang en hij mij waarschijnlijk ook wel, maar groeten deden we nog steeds niet.
Als ik langzaam langsloop kijkt hij op, brede glimlach, ik glimlach terug.
Dat was wel even een momentje.

In het portiek tref ik een oude dame die hier ergens woont,
ze heeft een bezem bij zich.
‘Ha! U gaat op reis met de bezem’. 🙂

(ik verwachtte zoiets als .. zal de schuur gaan aanvegen)

Ja zegt ze vriendelijk, ze ging het graf van haar man schoonmaken. Haar zoon ging met haar mee.
Vandeweek de sterfdag, 18 jaar geleden al.
Praatje maken en dan elkaar een fijne dag toewensen,
soms gaat het net even dieper dan je verwacht zonder dat het lang hoeft te duren en blijft de glimlach langer staan, tot boven wel. Waar ik uit de lift stapte.

Kringloop komt een doos met overtollige huisraad en een tas met boeken ophalen. Dacht dat ze met zijn tweetjes kwamen, maar de man was alleen, het is nogal een brede doos, ‘zal ik even meelopen’ maar hij pakt hem zo beet, en de boeken erbovenop, en ik zeg: let op de bodem hoor. en hij is al weg.

Het alleen al opschrijven leidt af van de Grote Problemen. Ach, misschien werkt het zo wel, het kleine groter maken zodat er minder ruimte over blijft voor het grote.

Het grote zinloze gepieker. Uit elkaar halen als een mi slukt breiwerkje. Wat je over houdt is een bol wol om een nieuw mooi truitje van te breien.